Σταυροδρoμια κι αδιεξοδα

-του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη-

"Κρειττότερόν εστιν ιδέναι / εν μέση τη πόλει / φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή / καλύπτραν λατινικήν"

Λουκάς Νοταράς

Ένας αόρατος και ακήρυχτος πόλεμος διεξάγεται, με ιδιαίτερη σφοδρότητα, στη χώρα τα τελευταία δυόμιση χρόνια. Ένας κανονικός πόλεμος, οι εμπλεκόμενοι στον οποίο μετέρχονται κάθε είδους στρατηγικών, τακτικών και μέσων, προκειμένου να κατατροπώσουν τον αντίπαλο. Ο αγώνας λυσσαλέος και οι μάχες ανελέητες, οι δε στρατιώτες πολεμούν με ιδιαίτερο ζήλο και φανατισμό. 

Ο πόλεμος αυτός δεν είναι κάτι καινούριο. Διεξάγεται εδώ και 190 περίπου χρόνια, από την Επανάσταση του 1821 και μετά. Απλά κατά διαστήματα, - συνήθως οικονομικής ευμάρειας και πολιτικής σταθερότητας, - υποχωρεί, οι εχθροπραξίες μειώνονται, τα στρατεύματα ανασυντάσσονται και οι ηγέτες επεξεργάζονται νέες θεωρητικές κατασκευές για προπαγανδιστικούς λόγους.

Δύο αιώνες κρατάει αυτή η αντιδικία μεταξύ των Δυτικόφιλων και των Ανατολιστών. Δύο αιώνες η χώρα ταλαντεύεται μεταξύ του Ροΐδη και του Παπαδιαμάντη, μεταξύ του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και την καθ' ημάς Ανατολή της Ορθόδοξης παράδοσης, μεταξύ του Ορθού Λόγου και της ανατολικής σατραπείας. 

Η πολύπλευρη κρίση που μαστίζει την ελληνική κοινωνία, έφερε στην επιφάνεια αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο, ο οποίος αγκαλιάζει πλέον όλα τα μήκη και πλάτη της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής και το διακύβευμα του είναι ο πολιτισμικός προσανατολισμός της χώρας τον 21ο αιώνα.

Οι αντίπαλες παρατάξεις έχουν διαμορφωθεί, έλκουν την καταγωγή τους από μακρινές ιστορικές εποχές μα οι ιδεολογικές τους συγγένειες είναι κάτι παραπάνω από προφανείς και ευδιάκριτες ακόμη και για ένα μη εξασκημένο μάτι. 

Οι δυνάμεις που θέλουν τη χώρα απομονωμένη από την Ευρώπη εν ονόματι ιδεοληψιών αλλά και συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων, αποτελούν τον ένα πόλο αυτού του θανάσιμου εναγκαλισμού με την ιστορία. Είναι οι δυνάμεις που επιθυμούν τη διατήρηση του φαύλου, διεφθαρμένου και σάπιου κατεστημένου που οδήγησε τη χώρα στην ...

πλήρη κατάρρευσή της. Είναι οι δυνάμεις που οραματίζονται την τιμαριοποίηση της χώρας και την μετατροπή της σε μια ομοσπονδία συντεχνιών και συμμοριών, προκειμένου να καταληστεύουν εις το διηνεκές την κοινωνία και τον απλό άνθρωπο. Είναι οι δυνάμεις που σήμερα αμφισβητούν την έννομη τάξη προβάλλοντας διάφορα έωλα επιχειρήματα περί καλής και κακής βίας, ενώ ταυτόχρονα νομιμοποιούν την κατάλυση των θεσμών ή την λειτουργία παράλληλων δομών εξουσίας, οι οποίες όμως στερούνται παντελώς δημοκρατικής νομιμοποίησης.

Από την άλλη πλευρά, είναι οι δυνάμεις που διέγνωσαν τα αδιέξοδα και την θανατηφόρο στασιμότητα της κοινωνίας και επιδιώκουν μεταρρυθμίσεις ριζοσπαστικού χαρακτήρα, με κατάργηση των φεουδαρχικών τύπου θεσμών, την εισαγωγή νέων ορθολογικών προτάσεων για τη διαχείριση των κοινωνικών και οικονομικών δομών και την μετεξέλιξη του νεκρού και ακίνητου κράτους σε ένα σύγχρονο εργαλείο διευθέτησης των προβλημάτων της κοινωνικής συμβίωσης.

Η γοητεία και η έλξη που ασκεί η Ανατολή σε ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, η μεγάλη αφήγηση μιας μεταμοντέρνας ανατολικής σατραπείας όπου θα κυριαρχεί η απόλυτη αυθαιρεσία των οργανωμένων μειοψηφιών ή των πανίσχυρων συντεχνιών, εξηγεί εν πολλοίς τον άκρατο ανορθολογισμό που επικρατεί τόσο στο δημόσιο λόγο κομμάτων και πολιτικών, όσο και στη καθημερινή σκέψη πολλών συμπολιτών μας, οι οποίοι έχουν διαρρήξει κάθε σχέση με την κοινή λογική. 

Γαλουχημένοι μέσα σε ένα καθεστώς παντελούς αναξιοκρατίας, κομματικού φεουδαρχισμού, δικαίου του ισχυροτέρου, αλλά και διαφθοράς που αγκάλιαζε ολάκερη την κοινωνία, οι πολίτες αυτής της χώρας, δυσκολεύονται να πιστέψουν πως υπάρχει μια άλλη, εναλλακτική λύση που βασίζεται στην αξιοποίηση των βέλτιστων πρακτικών άλλων εθνών, στη σκληρή προσπάθεια και την έντιμη αντιμετώπιση.

Η υποχώρηση της αναγεννησιακής αντίληψης περί ατομικισμού και η επέλαση του άναρχου, χρησιμοθηρικού κουτσαβακισμού στο δημόσιο καi ιδιωτικό βίο των συγκαιρινών δεν είναι σύμπτωμα της ταραγμένης εποχής μας, αλλά η αιτία της βαριάς ασθένειας που κατατρώγει τον πληθυσμό του νεοελληνικού κρατιδίου εδώ και δύο περίπου αιώνες. 

Στο σταυροδρόμι των εποχών, η κοινωνία θα υποχρεωθεί αργά ή γρήγορα να επιλέξει το δρόμο που θέλει να ακολουθήσει. 

Αν ο δρόμος αυτός πηγαίνει προς Ανατολάς ή Δυσμάς θα το μάθουμε κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή τη φορά θα είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή.

 http://aristeristrouthokamilos.blogspot.gr/2012/10/o.html