ΜΕΒΓΑΛ: Οι εργαζόμενοι «έδιωξαν» το ΠΑΜΕ

Του Δημήτρη Διαμαντίδη

«Θέατρο του παραλόγου» χθες έξω από τις εγκαταστάσεις της γαλακτοβιομηχανίας ΜΕΒΓΑΛ, στα Κουφάλια Θεσσαλονίκης, καθώς λίγοι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ επιχείρησαν να αποκλείσουν την πρόσβαση στο εργοστάσιο, τη στιγμή που στην κινητοποίηση δεν είχαν συναινέσει επτακόσιοι και πλέον εργαζόμενοι της εταιρείας. Ο αποκλεισμός της κεντρικής παραγωγικής μονάδας της ΜΕΒΓΑΛ έγινε στο πλαίσιο 24ωρης απεργίας στην εταιρεία, την οποία κήρυξε η Ομοσπονδία Εργατοϋπαλλήλων Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών, η οποία πρόσκειται στο ΠΑΜΕ και δεν εκπροσωπεί τη συντριπτική πλειονότητα του προσωπικού της γαλακτοβιομηχανίας, που είναι οργανωμένο στο Σωματείο «Αξιός» με δύναμη επτακοσίων και πλέον μελών.

Στο πλαίσιο αυτό, 25 συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και κάποιοι εργαζόμενοι της ΜΕΒΓΑΛ από το υποκατάστημα των Αθηνών δεν επέτρεψαν χθες το πρωί την πρόσβαση στο εργοστάσιο, παρεμποδίζοντας την ομαλή λειτουργία της ΜΕΒΓΑΛ.Στην περιοχή κλήθηκαν δυνάμεις των ΜΑΤ, οι οποίες, όμως, δεν έκαναν κάποιου είδους επέμβαση, καθώς τελικά ο αποκλεισμός λίγο πριν από το μεσημέρι τερματίστηκε.

Πόσους νέους χρειάζεται ένας συνταξιούχος σήμερα;

Του Άγη Βερούτη
Είναι ξεκάθαρη από προηγούμενα κείμενά μου εδώ και 2 χρόνια (Αλληλεγγύη των γενεών ή λεηλασία των αδαών;,  Προσεχώς κατάρρευση συντάξεων) η αγωνία μου για την κατάρρευση που θα προκαλέσουν οι ανισορροπίες στο συνταξιοδοτικό.

Ο βασικός προβληματισμός μου προκύπτει από το γεγονός ότι έχουμε ένα πρακτικά αναδιανεμητικό σύστημα, το οποίο αντιμετωπίζουμε ως να ήταν κεφαλαιοποιητικό: δηλαδή θεωρούμε ότι τα χρήματα που πληρώθηκαν με τις εισφορές μας τα προηγούμενα χρόνια κάπου είναι επενδυμένα ή αποταμιευμένα, ενώ στην πραγματικότητα λεηλατήθηκαν με τρόπους που άλλοι έχουν περιγράψει εκτενώς (PSI, δομημένα, χρηματιστήριο, άτοκη κατάθεση σε εποχές πληθωρισμού 20%-30%, πάμπερς, και λοιπά).

Έ, λοιπόν αυτό είναι λάθος!

Tι δεν καταλαβαίνεις;

Πες ότι είναι μια δουλειά, αυτή η εφημερίδα ας πούμε. Που χρειάζεται 100 ανθρώπους για να βγαίνει. Και παίρνουμε ένα χιλιάρικο ο καθένας. Αλλά έχω και κάτι συγγενείς και φίλους να βολέψω, όχι πολλούς, άλλους 30 που μπαίνουν στο μισθολόγιο. Ο μισθός μας γίνεται 700 ευρώ. Πολλοί είμαστε, περισσεύουμε, φτιάχνουμε ωραίους κανονισμούς εργασίας, γράφουμε 16 με 21 ώρες τη βδομάδα, μαζί με τα «διοικητικά» δεν είμαστε στα γραφεία πάνω από 30 ώρες. Η δουλειά όμως δεν βγαίνει, οι φίλοι και συγγενείς κάπου έχουν χαθεί σε πιο πολυτελείς δραστηριότητες, πολιτιστικές εκδηλώσεις, γραφεία δημοσίων σχέσεων, φτιάχνουν τη βιβλιοθήκη της εφημερίδας, ένα γυμναστήριο, ένα εκκλησάκι, γιατί πώς να ζήσει ο άνθρωπος αν δεν καλλιεργήσει την ψυχή του.

Μύθοι και πραγματικότητες στη σημερινή Ευρώπη

Ώστε η Ευρώπη δεν συγκινεί πλέον τους λαούς της, μας λένε. Το ευρωπαϊκό όραμα έχει ξεθωριάσει. «Η Ένωση βρίσκεται σε παρακμή και οδεύει προς την διάλυσή της!», αλαλάζουν ευρωπαϊκά και μη μέσα μαζικής ενημερώσεως. «Η ευρωζώνη καταστρέφεται!», διαλαλεί ο αγγλοσαξονικός τύπος. «Υπάρχει έλλειμμα ηγεσίας στην Ευρώπη!», γράφουν έγκυροι αναλυτές και προσθέτουν ότι οι σημερινές πολιτικές ελίτ δεν έχουν κανένα όραμα. Σε αυτή δε την έλλειψη οράματος αποδίδονται και τα περισσότερα δεινά της Γηραιάς Ηπείρου, η οποία εμφανίζεται να βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Και επειδή για τα δεινά που επισυμβαίνουν κάποιος πρέπει να φταίει, αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από την Γερμανία, με συμπλήρωμα φιλικές προς αυτήν χώρες όπως για παράδειγμα η Αυστρία, η Ολλανδία, η Φιλανδία.

Το ισλανδικό παραμύθι δεν είχε happy end / της Αγγελικής Σπανού

Το ισλανδικό παράδειγμα είναι το αγαπημένο της ευρωπαϊκής αριστεράς. Όποτε γίνεται πιεστική η ανάγκη για την επίκληση ενός εναλλακτικού μοντέλου διαχείρισης της κρίσης, η απάντηση αναζητείται στο ηφαιστειογενές νησί του βόρειου Ατλαντικού, που υπήρξε το πρώτο θύμα της αρρώστιας του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Όχι μόνο άφησαν τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν χωρίς να φορτώσουν τη διάσωσή τους στο λαό, αλλά και δίκασαν τον πρωθυπουργό που τους οδήγησε στην κατάρρευση. 

Και ξαφνικά, ο μύθος κατάρρευσε. Οι Ισλανδοί στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακήςψήφισαν το κόμμα που ηγήθηκε της πορείας προς την οικονομική καταστροφή. Κόπωση από τη λιτότητα, ευρωσκεπτικισμός και τι άλλο; Τι μπορεί να εξηγήσει την επαναφορά στην εξουσία της κεντροδεξιάς, που ταυτίστηκε με την πτώχευση της χώρας το 2008;

Πολιτικό site, προοδευτική πολιτική, διεθνής πολιτική, ελληνική πολιτική, οικονομία, κοινωνία, πολιτισμός, πολιτικά πρόσωπα, πολιτικές εξελίξεις, εκλογές, πολιτικοί. Politic portal, politics, Greek politics, international relations, progressive social issues, elections, economy, culture.

Φτιάξτε κέντρα αριστείας!

Ο εχθρός πολλών μεταρρυθμίσεων στην εκπαίδευση δεν είναι μόνο τα αρθριτικά, που έχουν ενσταλάξει στον κοινωνικό σχηματισμό τα άλατα από τους επαγγελματίες συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα, την πελατειακή πολιτική και την κομματική διοίκηση. Είναι και το «σύνδρομο Παπανούτσου». Οι περισσότεροι υπουργοί Παιδείας, τα τελευταία 30 χρόνια, κατατρύχονται από το σύνδρομο να ξεπεράσουν τον μύθο - και την περί αυτόν μυθολογία - του συνεργάτη του Γεωργίου Παπανδρέου και να δώσουν το όνομά τους σε μια μεταρρύθμιση συνολική σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. 

Κώστας Σπυρόπουλος