-Του Τάκη Θεοδωρόπουλου-
Κάποτε, σε μια από τις περιόδους των ελληνοτουρκικών προσεγγίσεων, ο Μάνος Χατζιδάκις είχε διατυπώσει την απορία: «Μα τι κάνουν; Γιατί έχουν βαλθεί να μας στερήσουν έναν τέτοιο υπέροχο εχθρό;». Χρειάστηκε να φτάσουν τα χρόνια της κρίσης για να καταλάβω ότι δεν επρόκειτο απλώς περί ευφυολογήματος κι ότι ο Χατζιδάκις διέβλεπε με την ευαισθησία του πως η ελληνική πολιτική θα έχανε τη δυνατότητα να διασκεδάζει τη δημοκρατία μας αν κάποιος της στερούσε τον έμφυτο μεγαλοϊδεατισμό της.
Είναι αυτό ακριβώς που ζούμε σήμερα. Οι ίδιοι άνθρωποι που τόσα χρόνια τόνωναν τη διάθεσή μας με τα μεγάλα ζητήματα του Ελληνισμού, κατά συνέπεια του κόσμου τούτου, τώρα είναι αναγκασμένοι να κάνουν λογαριασμούς. Οταν βλέπω τον σύννου κ. Βενιζέλο να βγαίνει από ακόμη μια συνάντηση των πολιτικών αρχηγών είναι σαν να βλέπω ποιητή τον οποίο η σύζυγός του, οποία φρίκη, τον επιφόρτισε να επιλέξει τη φθηνότερη, αλλά και γευστικότερη συγχρόνως βαρελίσια φέτα στο σουπερμάρκετ.
Και εννοείται πως δεν είναι μόνον ο κ. Βενιζέλος. Απλώς αυτός μου ήρθε πρώτος στο μυαλό διότι η ρητορεία του προσεγγίζει περισσότερο σε μια ποιητική εκδοχή του πολιτικού λόγου. Ποιος άλλος μπορεί να μας εξηγήσει με πλουσιότερο λεξιλόγιο τα ισοδύναμα και τις κόκκινες γραμμές; Οι καιροί είναι δύσκολοι και οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται την κατανόησή μας και την επιείκειά μας. Σκεφθείτε μόνον πως δεν πάει πολύς καιρός από τότε που οι πολιτικοί μας σταδιοδρομούσαν κατατροπώνοντας παλαιούς και νέους εχθρούς του Ελληνισμού, εξαφανίζοντας με μία δήλωσή τους Τούρκους και Πουγουδουμίτες απ' τον χάρτη. Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που οι μεγάλες ιδεολογικές διαμάχες ανάμεσα στον φιλελευθερισμό και τον σοσιαλισμό εξωράιζαν την επιχειρηματικότητα των συνδικαλιστών μας. Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που πετούσαμε τις αμερικανικές βάσεις στη θάλασσα, απειλούσαμε την ΕΟΚ με τα βέτο μας και κηρύσσαμε αποπυρηνικοποιημένες ζώνες συνοικίες ολόκληρες. Ποιος δεν θυμάται τα ηχηρά ραπίσματα που οι ηγέτες μας έριχναν σε πρώτη ευκαιρία στους ισχυρούς του κόσμου τούτου; Κι όταν βλέπεις την άθλια κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο αραβικός κόσμος δεν σου καίγεται η καρδιά που θυμάσαι πως κάποτε η Ελλάς ήταν η γέφυρα ανάμεσα στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή; Η Ελλάς και η Ορθοδοξία της η οποία, σύσσωμη και μαυροφορεμένη είχε γεμίσει τους δρόμους της πρωτεύουσας για να εξορκίσει τους σατανάδες του 666.
Οι δόλιοι κυβερνώντες έχουν εκπαιδευτεί στην υψηλοφροσύνη, η οποία, αν και πολλοί τη θεωρούν μορφή αποβλάκωσης, είναι πολύ διασκεδαστικότερη από τους μπακάλικους λογαριασμούς. Στερήθηκε τους υπέροχους εχθρούς της, που έλεγε κι ο Χατζιδάκις, για να επιδοθεί σε ασκήσεις ταπεινοφροσύνης. Οντως είναι πολύ πιο ωραίο να παλεύεις να σώσεις το όνομα της Μακεδονίας απ' το να κόβεις τις συντάξεις. Ακόμη ωραιότερο, μιας και η Μακεδονία είναι η ψυχή σου, κι αν θες να τη βγάλεις τη βγάζεις και μόνος σου. Ευτυχώς που υπάρχει κι ο κ. Τσίπρας που απειλεί ότι θα ανατρέψει τις ισορροπίες στην Ευρώπη. Είναι σαν το ποδόσφαιρο, Κυριακή απόγευμα, στην κατάθλιψη της ευρωπαϊκής μας επαρχίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου