-άρθρο του Κώστα Μπιθυμήτρη-
Κοινωνική Συνοχή και Αλληλεγγύη: Από την θεωρία στην πράξη.
Διανύουμε αναμφισβήτητα την πιο δύσκολη περίοδο που έχει βιώσει η χώρα μας μεταπολεμικά. Τα εισοδήματα των μισθωτών αλλά και των μικρών και μικρομεσαίων επαγγελματιών έχουν συρρικνωθεί κάτω από το όριο κινδύνου και ακόμα φαίνεται πως δεν έχουμε φτάσει στον πάτο του βαρελιού.
Μέσα σε διάστημα 2,5 ετών, έχουμε δεί εικόνες που δεν είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε στην καθημερινότητα μας και που τις βλέπαμε στις ταινίες. Παιδιά αλλά και μεγάλους, να ψάχνουν στα σκουπίδια, όχι πια για κάτι που να μπορούν να πουλήσουν, κάτι που καμιά φορά το βλέπαμε, αλλά για κάτι που να μπορούν να φάνε!!! Τι σημαίνει αυτό; Ότι έχουμε μπεί σε μια νέα εποχή, βιώνουμε μια πρωτόγνωρη πραγματικότητα και πρέπει να προσαρμοστούμε σε νέα δεδομένα.
Οι πρωτόγνωρες καταστάσεις, δεν είναι απαραίτητα μη αντιμετωπίσιμες. Στην εποχή της ταχύτατης διάχυσης των πληροφοριών και της γνώσης, ευτυχώς, έχουμε την δυνατότητα να μάθουμε για τα χαρακτηριστικά των ανθρωπιστικών κρίσεων, να βρούμε τρόπους αντιμετώπισης τους και φυσικά να οργανωθούμε ακόμα και από απόσταση, μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και το διαδίκτυο γενικότερα.
Εκείνο που δεν λύνει όμως η τεχνολογία και είναι καθαρά ανθρώπινο χαρακτηριστικό, είναι η διάθεση του καθενός μας να συμβάλει στην λύση, ακόμα και σε εκείνες τις περιπτώσεις που το πρόβλημα δεν μας αγγίζει ή δεν μας αγγίζει τόσο έντονα. Η τελευταία φράση, στην πραγματικότητα αποτελεί μια φθηνή δικαιολογία και ανυπόστατη δήλωση. Δεν υπάρχει ανθρωπιστική κρίση που να μην επηρεάζει τους πάντες, άμεσα ή έμμεσα. Γιατί σε κρίσεις τέτοιου μεγέθους, ιστορικά αποδεικνύεται, ότι κάποια στιγμή το πρόβλημα φτάνει και στην δική μας πόρτα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.
Όταν οι κοινωνίες, μικρές ή μεγαλύτερες, συνειδητοποιούν αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό είναι πλέον έτοιμες να ψάξουν για τις λύσεις που μπορούν να εφαρμοστούν. Επιτρέψτε μου να σημειώσω, ιστορικά πάλι, πως αυτή η αναγνώριση έρχεται συνήθως αρκετά αργότερα από τον ενδεδειγμένο χρόνο δράσης, με αποτέλεσμα τα περιθώρια επιτυχίας μιας οργανωμένης λύσης να είναι ακόμα πιο μικρά.
Πριν φτάσουμε λοιπόν σε αυτό το σημείο, οφείλουμε να οργανωθούμε σε τοπικό επίπεδο για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε εκείνες τις δομές που θα μπορέσουν να αναχαιτίσουν το πρόβλημα.
Ιδανικός τρόπος κατά την άποψη μου, είναι η αυτο-οργάνωση των πολιτών σε ομάδες αλληλεγγύης με σκοπό την συγκέντρωση τροφίμων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης, την παροχή βοήθειας μέσω του εθελοντισμού (γιατροί, ψυχολόγοι, τεχνίτες διαφόρων ειδικοτήτων) και την ανάπτυξη δράσεων επαγγελματικής δικτύωσης, με στόχο την αποκατάσταση ανέργων. Αυτές οι ομάδες μπορούν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για καλύτερη διαβίωση σε συλλογικό επίπεδο.
Σε συνδυασμό με την κρατική δράση (αν υπάρξει – αντιλαμβανόμαστε όλοι την αποδόμηση των κοινωνικών δομών φυσικά, κάτι που καθιστά περισσότερο αναγκαία την αυτο-οργάνωση) και με την αρωγή των δήμων (που ομολογουμένως και ανεξαρτήτως πολιτικών ισορροπιών καταβάλλουν προσπάθειες να ανταποκριθούν). Όλο το εγχείρημα λοιπόν στηρίζεται στο αίσθημα αλληλεγγύης και στην αντίληψη του ΕΜΕΙΣ αντί για το ΕΓΩ. Είναι λοιπόν, πρώτιστα αναγκαίο να αντιληφθούμε όλοι μας όχι μόνο την κατάσταση της κοινωνίας, αλλά και την θέση μας σε αυτή και τις ευθύνες μας απέναντι στους υπόλοιπους.
Έχοντας φυσικά πάντα στο μυαλό μας ότι δεν είναι το μέγεθος της προσφοράς που έχει σημασία, αλλά η ίδια η προσφορά όσο μικρή και αν είναι. Γιατί «το λίγο των πολλών», είναι σίγουρα καλύτερο και περισσότερο από «το πολύ του ενός»!
Αυτό αποτελεί μια ρεαλιστική, κατά την γνώμη μου, προσέγγιση στα πρακτικά ζητήματα της αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης που ζούμε αλλά αποτελεί συνάμα κι ένα κάλεσμα σε εκείνους που μπορούν να αντιληφθούν την ευθύνη του ενός απέναντι στο σύνολο και το αντίστροφο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου