- Του Τάκη Θεοδωρόπουλου -
Η λέξη «αντιεξουσιαστής» είναι μία από αυτές τις λέξεις στερεότυπα που χρησιμοποιούνται ευρύτατα χωρίς κανείς να αναζητά την πραγματική τους σημασία. «Το περίπτερο του Χαμόγελου του Παιδιού το έκαψαν αντιεξουσιαστές, οι οποίοι τώρα συγκρούονται με μια διμοιρία των ΜΑΤ, που ετοιμάζεται να κάνει χρήση χημικών στα Χαυτεία», μετέδωσε κι ο ρεπόρτερ.
Ποιοι είναι οι αντιεξουσιαστές;
Είναι άτομα νεαράς συνήθως ηλικίας τα οποία φορούν κουκούλες και σπάνε μάρμαρα για να εκσφενδονίσουν εναντίον των «μπάτσων» τους οποίους θεωρούν γουρούνια και δολοφόνους. Και γιατί τους λέμε αντιεξουσιαστές; Μα γιατί είναι νεαράς ηλικίας άτομα τα οποία φορούν κουκούλες, σπάνε μάρμαρα και τα λοιπά, και τα λοιπά. Τα στερεότυπα διψούν για ταυτολογίες και οι ταυτολογίες το μόνο που μπορούν να βγάλουν είναι στερεότυπα τα οποία μπορεί να βολεύουν τον δημοσιογραφικό λυρισμό, δύσκολα όμως βοηθούν την ελάχιστη πολιτική σκέψη. Και τι έχουν στο μυαλό τους αυτοί οι αντιεξουσιαστές; Τι επιδιώκουν και τι διεκδικούν; Μπορεί να έχουν διαβάσει λίγο Μπακούνιν, μπορεί να θαυμάζουν το αντάρτικο πόλεων και να έχουν εντρυφήσει στον ηρωισμό των κόμικς, όμως σημασία έχει ότι είναι εναντίον κάθε μορφής εξουσίας, οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής. Οπως έχει σημασία ότι ρυπαίνουν τους τοίχους της Ακαδημίας Αθηνών με συνθήματα που οι ίδιοι τα θεωρούν ιδιαιτέρως ευφυή, ότι καίνε το Αττικόν ή ότι δεν θα τους ένοιαζε να κάψουν και τον Εθνικό Κήπο. Διότι σημασία έχουν οι άνθρωποι και όχι τα πράγματα, οι άνθρωποι, εννοείται, στον βαθμό που δεν ασκούν εξουσία, οι άνθρωποι στον βαθμό που είναι κι αυτοί αντιεξουσιαστές. Και κυρίως οι άνθρωποι που φορούν κουκούλα, που κρύβουν το πρόσωπό τους, που ρυπαίνουν την μπλογκόσφαιρα με ανώνυμες συκοφαντίες και απειλές.
Και βέβαια μένει να αναρωτηθούμε αν όλα αυτά συνιστούν ιδεολογικές συντεταγμένες, αν φτάνουν για να δώσουν το έστω ελάχιστο πολιτικό στίγμα που κρύβεται πίσω από τη λέξη αντιεξουσιαστής. Μηδέν εις το πηλίκον. Το μηδέν της καταστροφής μπορεί να είναι ψυχολογική αντίδραση, πάντως δεν είναι πολιτική. Η πολιτική είναι το πρόσχημα που νομιμοποιεί την ψυχολογική αντίδραση, τον σπασμό, τον μηδενισμό της καταστροφής.
Αυτά για να συμμετάσχω κι εγώ στη συζήτηση περί ακροαριστερής και ακροδεξιάς βίας, διαφορών, ομοιοτήτων, εξισώσεων και λοιπών καλολογικών στοιχείων που προσπαθούν να εξωραΐσουν ένα φαινόμενο το οποίο, αν το δεις γυμνό, σε θαμπώνει με τη βαρβαρότητά του. Κι αυτά ακόμη για το θλιβερό που άκουσα χθες, πως τα λίγα επεισόδια στο Σύνταγμα δεν αποτελούν είδηση, είναι «φυσιολογικά και αναμενόμενα». Και μη βιαστείτε να με κατηγορήσετε ότι προσπαθώ να υποβαθμίσω τη σημασία του πλήθους που μαζεύτηκε στα συλλαλητήρια.
Διότι το ζήτημα δεν είναι εκεί. Το ζήτημα είναι ότι η δράση των «αντιεξουσιαστών», με το ανύπαρκτο πρόσωπο, την ανύπαρκτη ιδεολογία και την ανύπαρκτη πολιτική έχει καταχωρισθεί στη συλλογική συνείδηση ως φυσιολογική. Και μόνον αν κάψουν ολόκληρη την Αθήνα μπορούν πλέον να εντυπωσιάσουν. Οχι τίποτε άλλο για να μη μας κάνουν τους καμπόσους και οι Βρετανοί με το παροιμιώδες φλέγμα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου