Με αφορμή την εκλογή νέου ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ / του Ιπποκράτη Χατζηαγγελίδη

H πρώην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα αποδίδει τιμές στον προκάτοχό της Νίκο Ζαχαριάδη

Από τον φίλο μου κ. Αντώνη Κρούστη έλαβα, ηλεκτρονικώς, μια πολύ ενδιαφέρουσα καταγραφή των διατελεσάντων γενικών γραμματέων (ΓΓ )του κομμουνιστικού κόμματος Ελλάδος. Πρόκειται για το παλαιότερο υπάρχον ελληνικό πολιτικό κόμμα, από την ιστορία του οποίου μπορούμε να εξάγουμε πολύτιμα συμπεράσματα για την εξέλιξη της σύγχρονης Ελλάδος, ιδίως από το 1942 και μετά. Βεβαίως, ο ρόλος του ΚΚΕ δεν είναι αμελητέος και κατά την προπολεμική περίοδο, ιδίως κατά το διάστημα που διετέλεσε νόμιμο κοινοβουλευτικό κόμμα, δηλαδή μέχρι την ψήφιση του «ιδιωνύμου» για όσους ήταν μέλη του ή εμφορούντο και διακινούσαν κομμουνιστικές ιδέες.

Την πολύ σημαντική -και ιστορικώς παραμελημένη- περίοδο του μεσοπολέμου, στη χώρα συνέβησαν σημαντικότατες αλλαγές, συγκρινόμενες μόνο με αυτές της απελευθερώσεως από τον οθωμανικό ζυγό. Ο ρόλος της αριστεράς, δηλαδή του ΚΚΕ και των ποικιλώνυμων αριστερών και αριστεροαναρχικών οργανώσεων δεν είναι αμελητέος ή αδιάφορος. Μέλος τροτσκιστικής οργανώσεως υπήρξε ο Ανδρέας Παπανδρέου ενώ του ΚΚΕ ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο οποίος θεωρούσε τον Ανδρέα Παπανδρέου υπεύθυνο για τη σύλληψή του το 1939. Γραμματέας της τροτσκιστικής οργανώσεως «αρχείον μαρξισμού» και αποδεδειγμένος καταδότης υπήρξε οπατέρας του -φερόμενου ως- εγκεφάλου της τρομοκρατικής «επαναστατικής» οργανώσεως17η Νοέμβρη, Γιωτόπουλου.

Την περίοδο εκείνη επικρατούσε μεγάλη ιδεολογική σύγχυση, φανατισμός και ρευστότητα στο χώρο της αριστεράς. Οι προσπάθειες των τροτσκιστών και άλλων οργανώσεων να διεκδικήσουν την πρωτοκαθεδρία, οδήγησαν σε σκληρότατη αναμέτρηση με το ΚΚΕ, με μεγάλο αριθμό θυμάτων από δολοφονίες. Η ειδική ασφάλεια μάζεψε δεκάδες πτώματα αριστερών -θυμάτων ενδοπαραταξιακών συγκρούσεων- ενώ εκμεταλλευόμενη τις εσωτερικές αντιθέσεις και τους πολλούς καταδότες, είχε διαβρώσει τόσο πολύ τις αριστερές οργανώσεις που -μέσω πλαστής εκδόσεως του Ριζοσπάστη- έφτασε να ελέγχει σημαντικό μέρος των οργανώσεών του. Ενδεικτικό της συγχύσεως και της ρευστότητος είναι ότι πολλά στελέχη της αριστεράς μετετράπησαν σε στελέχη του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου ενώ μέλη της «εθνικής οργάνωσης νεολαίας»(ΕΟΝ) διετέλεσαν πρόσωπα όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μανώλης Γλέζος κ.ά.

Ο πόλεμος, δηλαδή η εκ των υστέρων ανάληψη αντιστασιακής δράσεως από το ΚΚΕ μέσω τουΕΑΜ, έδωσε νέα πνοή στο σχεδόν διαλυμένο κομμουνιστικό κίνημα. Όμως, η αυτοκτονική επιλογή της συγκρούσεως του Δεκεμβρίου του 1944 του έδωσε τη χαριστική βολή, αφού η σημαντικότερη συνέπεια ήταν η αποδημία περίπου 200 στελεχών της νέας γενιάς στη Γαλλία. Πρόκειται για το περίφημο «ταξίδι του Ματαρόα», που διοργανώθηκε χάρη στη φροντίδα τουΟκταβίου Μερλιέ (Octave Merlier), διευθυντού του «γαλλικού ινστιτούτου Αθηνών». Τα άτομα αυτά, όχι απαραιτήτως μέλη του ΚΚE αλλά, οπωσδήποτε δεδηλωμένων προοδευτικών-αριστερών πεποιθήσεων, ήταν στην πλειοψηφία τους γόνοι αστικών οικογενειών, υψηλού μορφωτικού επιπέδου, οι οποίοι γοητευμένοι από την αντιστασιακή ρητορεία και αίγλη του ΚΚΕ είχαν περάσει στη σφαίρα επιρροής του. Ο πλέον γνωστός των ανθρώπων αυτών, οι οποίοι σπούδασαν στη Γαλλία με υποτροφία του γαλλικού κράτους, είναι ο προαναφερθείς Κορνήλιος Καστοριάδης, όμως ανάμεσά τους περιλαμβάνονται πολλοί άλλοι σημαντικοί πνευματικοί άνθρωποι. Είναι αξιοσημείωτο ότι ελάχιστοι εξ αυτών παρέμειναν συνδεδεμένοι με το αριστερό κίνημα στην Ελλάδα, γεγονός που αποδεικνύει πόσο ρηχή ήταν η επίδραση του ΚΚΕ σε καλλιεργημένους ανθρώπους, οι οποίοι μπόρεσαν να ζήσουν στη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και να συγκρίνουν την εκεί λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και των αριστερών κομμάτων με την ελληνική τους εμπειρία. Ας δούμε, επίσης, το πνευματικό επίπεδο (μόρφωση, καλλιέργεια κλπ.) όσων διετέλεσαν γραμματείς του ΚΚΕ και ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.

Τέλος, μια και με αφορμή τους γραμματείς του ΚΚΕ αναφέρθηκα στην περίοδο του μεσοπολέμου, θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθώ και στον αντίποδα της αριστεράς, τις φασιστικές οργανώσεις, οι οποίες άκμαζαν εκείνη την περίοδο, κυρίως με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη λόγω της αντιπαλότητας με το πολυάριθμο εβραϊκό στοιχείο της. Οι οργανώσεις αυτές είχαν επίσης σημαντική επίδραση στις πολιτικές εξελίξεις, έστω και αν η απορρόφησή τους (ενίοτε και βίαιη) από το μεταξικό σύστημα τους προσέδωσε καθεστωτικά χαρακτηριστικά και τις μετέτρεψε σε παρακρατικούς βραχίονες των δυνάμεων ασφαλείας. Μετά τον πόλεμο, η ένταξή τους -με αφορμή και αιτία τα «δεκεμβριανά»- στην ευρύτερη δεξιά-εθνικόφρονα παράταξη τους εξασφάλισε ασυλία αλλά τους αποστέρησε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της αυτόνομης υπάρξεως. Την αναζωογόνηση του ιδιότυπου εγχώριου φασισμού (ίσως, πιο σωστά, εθνο-μπολσεβικισμού), την οποία δεν κατάφερε ούτε η επταετής δικτατορία, πέτυχε το φαύλο και ανίκανο πολιτικό σύστημα της μεταπολιτεύσεως. Με τη διαφορά ότι οι γραφικοί «χαλυβδόκρανοι» και «τριεψιλίτες» (ΕΕΕ) του μεσοπολέμου και τα sui generis πρόσωπα των Πάγκαλου, Χατζηκυριάκου, Κατσώτα καιΠλαστήρα ή γραφικοί όπως ο επιχειρηματίας και εκδότης Πέτρος Γιάνναρος (εμπνευστής και ιδρυτής της συνοικίας για εθνικόφρονες, της σημερινής Πετρουπόλεως), ήταν πολύ λιγότερο -έως καθόλου- επικίνδυνοι, τουλάχιστον συγκρινόμενοι με την ρητορική μίσους και την απύθμενη εμπάθεια που εκπέμπει ο Νίκος Μιχαλολιάκος και οι ομοϊδεάτες του.

Εύχομαι και ελπίζω η -ερασιτεχνική έστω- παρουσίαση ιστορικών πτυχών να συμβάλλει στην ψύχραιμη και μετριοπαθή πολιτική προσέγγιση του παρόντος...

Κατάλογος των διατελεσάντων ΓΓ του ΚΚΕ

• Αρίστος Αρβανίτης (Νοέμβριος 1918) Ο πρώτος ηγέτης του ΚΚΕ (πρώην «σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα Ελλάδας»-ΣΕΚΕ). Το 1919 καθαιρέθηκε με την κατηγορία του «οπορτουνιστή» (καιροσκόπου), επειδή αντιτάχθηκε στην ιδεολογική και οργανωτική υποδούλωση του ΣΕΚΕ στην «κομμουνιστική διεθνή» (κομιντέρν) που ήταν απλό όργανο της Μόσχας.
• Nίκος Δημητράτος (1919) Δικηγόρος, που διαδέχθηκε τον καθαιρεθέντα Α. Αρβανίτη στην θέση του ΓΓ του κόμματος. Πολύ γρήγορα όμως και αυτός εξεδήλωσε τάσεις «απειθαρχίας» στις εντολές της κομιντέρν
  και γι' αυτό το 1922 διαγράφηκε ως «οπορτουνιστής» και «ύποπτος».
• Γιάννης Κορδάτος (Φεβρουάριος 1922) Ιστορικός συγγραφεύς, που πρώτος εισήγαγε την μαρξιστική μέθοδο στην μελέτη της ιστορίας. Το αξίωμα αυτό ο Κορδάτος το διατήρησε ως τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου, όποτε καθαιρέθηκε ως «οπορτουνιστής» και «σωβινιστής», επειδή τόλμησε να εκφράσει την άποψη ότι το σύνθημα για «ανεξάρτητη Μακεδονία-Θράκη» που έριξε η Μόσχα, ήταν ακόμη «ανώριμο» για την Ελλάδα. Αργότερα κατηγορήθηκε και για «υμνητής της ελληνικής μπουρζουαζίας και του σοσιαλφασισμού», «τροτσκιστής», «διαστρεβλωτής του μαρξισμού», «εξιδανικευτής της αστικής τάξης» κλπ. («κομμουνιστική επιθεώρηση» Δεκεμβρίου 1933, «νέος κόσμος» Απριλίου 1951 κ.λπ).
• Νίκος Σαργολόγος (Νοέμβριος 1922) Εμποροϋπάλληλος στην Θεσσαλονίκη, που εκλέχθηκε ΓΓ του ΚΚΕ από το έκτακτο κομματικό συνέδριο του Νοεμβρίου 1922. Διατήρησε αυτή την θέση ως τον Σεπτέμβριο του 1923. Το 1923 στάλθηκε στην Μόσχα για να μετάσχει στο Γ' συνέδριο της κομιντέρν. Εκεί ψήφισε την αυτονόμηση της Μακεδονίας και Θράκης και παντρεύτηκε μία Γερμανίδα δακτυλογράφο της κομιντέρν. Λίγο μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα απομακρύνθηκε από κάθε κομματική δουλειά και στη συνέχεια διαγράφηκε ως «πράκτορας». Ταυτόχρονα το ΚΚΕ τον κατηγόρησε ότι στην Μόσχα του είχε δοθεί ένα χρηματικό ποσό (7,500 δολάρια της εποχής) για να το φέρει στην Ελλάδα ως ενίσχυση προς το ΚΚΕ και ότι, αντί να φέρει τα χρήματα, τα έστειλε στην Αμερική όπου λίγο αργότερα μετανάστευσε και ο ίδιος μαζί με την γυναίκα του.
• Θωμάς Αποστολίδης (Σεπτέμβριος 1923) Εργάτης τυπογράφος από τον Βόλο, εκλέχθηκε ΓΓ από συνέδριο του ΚΚΕ τον Σεπτέμβριο του 1923. Αντιτάχθηκε, όμως, λίγο αργότερα στο σύνθημα για «ανεξάρτητη Μακεδονία-Θράκη» και διαγράφηκε και αυτός από το κόμμα σαν «οπορτουνιστής και σωβινιστής». Εκτελέσθηκε το 1944 από τους Γερμανούς.
• Παντελής Πουλιόπουλος (Δεκέμβριος 1924) Εκλέχθηκε ΓΓ του ΚΚΕ από το 3ο έκτακτο συνέδριο, τον Νοέμβριο του 1924. Αργότερα διαγράφηκε και αυτός από το κόμμα σαν «τροτσκιστής», «προβοκάτορας» και «λικβινταριστής». Αιτία ήταν το γεγονός ότι μαζί με άλλους παλαιούς ηγέτες του ΚΚΕ αντιτάχθηκε στους «ανθρώπους της Μόσχας», τους περιβόητους «κούτβηδες», δηλ. τους αποφοίτους της σοβιετικής κομματικής σχολής КУТВ, που ήρθαν από την Ρωσία και που το Κρεμλίνο ήθελε να καταλάβουν όλα τα πόστα του ΚΚΕ και να ελέγχουν ολόκληρο τον μηχανισμό του. Αργότερα, ο Πουλιόπουλοςπροσχώρησε στον τροτσκισμό και ίδρυσε τροτσκιστικό κόμμα που καταπολεμήθηκε με λύσσα από το ΚΚΕ. Εκτελέσθηκε από τους Ιταλούς κατά την κατοχή. Μετά τον θάνατο του, το ΚΚΕ διέδωσε ότι «πέθανε σαν δειλός».
• Λευτέρης Σταυρίδης (1924-1926) Δραστήριο στέλεχος του ΚΚΕ, ανέβηκε όλη την κλίμακα προς την ηγεσία. Υπήρξε υπεύθυνος της κομμουνιστικής οργανώσεως στο μέτωπο της Μέσης Ανατολής, διετέλεσε αρχισυντάκτης του «ριζοσπάστη», βουλευτής του ΚΚΕ και ανέλαβε ΓΓ του κόμματος όταν συνελήφθη ο Π. Πουλιόπουλος επί κυβερνήσεωςΠάγκαλου. Το 1928, ενώ ήταν βουλευτής του κόμματος, αποχώρησε από αυτό γιατί διαφώνησε με την γραμμή που του επέβαλε η Μόσχα.
• Παστιάς Γιατσόπουλος (Σεπτέμβριος 1926) Ανέλαβε την ηγεσία του ΚΚΕ μετά την πτώση του Πάγκαλου. Διαγράφηκε αργότερα ως «λικβινταριστής» και «πράκτορας».
• Ανδρόνικος Χαϊτάς (Μάρτιος 1927) Βασικό στέλεχος του ΚΚΕ, υπήρξε αντιπρόσωπος του στην κομιντέρν. 'Ασκησε για ένα διάστημα το 1928 τα καθήκοντα του ΓΓ. Το 1935 τουφεκίσθηκε στην Ρωσία, όπου είχε καταφύγει μετά από τη δραπέτευση του από τις ελληνικές φυλακές.
• Γιώργης Σιάντος (1928-31,1938-39, 1941-1945) Καπνεργάτης από την Καρδίτσα. Την περίοδο της κατοχής και του ΕΑΜ η κομμουνιστική προπαγάνδα τον έκανε θρύλο και όλα τα μέλη του ΚΚΕ τον έλεγαν με αγάπη «ο γέρος». Μετά τον θάνατο του το ΚΚΕ τον χαρακτήρισε επίσημα ως «πράκτορα της ασφάλειας», «προδότη», «προβοκάτορα» και «άνθρωπο που έστειλε ο εχθρός μέσα στο ΚΚΕ πριν τριάντα χρόνια». Κυκλοφόρησε και η φήμη ότι ό θάνατος του οφείλεται σε δολοφονία, που εκτέλεσε, κατ' εντολή του ΚΚΕ, ο κομμουνιστής ιατρός του.
• Βασίλης Νεφελούδης (1936-38) Εργάτης, συνδικαλιστής. Γραμματέας κατά την περίοδο 1936-1938. Διαγράφηκε από το κόμμα ως «όργανο του ταξικού εχθρού», «δειλός», «λιγόψυχος», «προδότης» και με την κατηγορία ότι αυτός προκάλεσε το -αποτυχημένο- κομμουνιστικό στασιαστικό κίνημα στον ελληνικό στρατό της Μέσης Ανατολής ως «όργανο του εχθρού», ο οποίος και επίτηδες τον έστειλε από την Ελλάδα στην Αίγυπτο !
• Δημήτρης Παπαγιάννης (1939) Ανέλαβε την ηγεσία του ΚΚΕ μετά την σύλληψη του Γ. Σιάντου το 1939. Χαρακτηρίσθηκε, λίγο αργότερα, ως «πράκτορας της ασφάλειας» και απομονώθηκε με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να πεθάνει φυματικός στην Ακροναυπλία. Υπάρχει η εκδοχή ότι τον κατέδωσαν στην Ασφάλεια οι «ζαχαριαδικοί» για να τον εξοντώσουν.
• Ανδρέας Τσίπας (Ιούλιος 1941-Σεπτέμβριος 1941) Ανέλαβε την ηγεσία του ΚΚΕ το 1941. Αργότερα το ΚΚΕ τον κατήγγειλε ως «τυχοδιωκτικό και αλήτικο στοιχείο» που «δεν είχε καμιά εκτίμηση στους Σλαβομακεδόνες».
• Νίκος Ζαχαριάδης (1931-1936) (1945-1956) Ανέλαβε την ηγεσία του ΚΚΕ το 1931 με εντολή της κομιντέρν. Το 1934 ανακηρύχθηκε «αρχηγός», τίτλο που διατήρησε ως το 1951. 'Ασκησε την ηγεσία ως το 1936 που συνελήφθη, και μετά από το 1945 ως το 1956. Το 1956, με επέμβαση της Μόσχας, καθαιρέθηκε βιαίως από την ηγεσία του ΚΚΕ κατηγορούμενος για «αντισοβιετισμό», «τυχοδιωκτισμό» κ.λπ. Μετά την καθαίρεση του διατυπώθηκαν εναντίον του πολλές κατηγορίες και χαρακτηρίσθηκε ως «καταστροφέας του ΚΚΕ», «βρομόνερο», «τυχοδιώχτης», «χωρίς αρχές», «κακός δαίμονας του κινήματος»,«υποκριτής», «φραξιονιστής», «συκοφάντης», «προβοκάτορας», «ύποπτος» και «φωνή του εχθρού».
• Απόστολος Γκρόζος (1956) Συνδικαλιστής. Γεννήθηκε το 1892 στην Κομοτηνή και σύντομα αναδείχθηκε σε υψηλόβαθμο στέλεχος του ΚΚΕ. Κατά τη διάρκεια της κατοχής πήρε μέρος στην εθνική αντίσταση ως στέλεχος του ΕΑΜ, ενώ στον εμφύλιο διετέλεσε υπουργός εργασίας στην κυβέρνηση Παρτσαλίδη (Ιανουάριος-Σεπτέμβριος 1949). Το 1956, μετά την καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη, έγινε ΓΓ του ΚΚΕ, επικεφαλής συλλογικής ηγεσίας. Πέθανε το 1981 στην Αθήνα.
• Κώστας Κολιγιάννης (1956-1972) Το 1945 εκλέχθηκε αναπληρωματικό μέλος και το 1949 τακτικό μέλος της κεντρικής επιτροπής (ΚΕ) του ΚΚΕ. Έλαβε ενεργά μέρος στον εμφύλιο πόλεμο και διέφυγε κατόπιν στην ανατολική Ευρώπη. Τον Νοέμβριο του 1952 εξελέγη μέλος του πολιτικού γραφείου (ΠΓ) της ΚΕ του κόμματος. Το 1955 τάχθηκε κατά τουΖαχαριάδη και, όταν ο τελευταίος καθαιρέθηκε το 1956, ανέλαβε τα καθήκοντα του γραμματέα του κόμματος. Επισήμως διετέλεσε γραμματέας του ΚΚΕ από το 1961 έως το 1972. Το 1965, ο Κολιγιάννης ήρθε σε ρήξη με τον Μήτσο Παρτσαλίδη και άλλα στελέχη του ΚΚΕ για το θέμα της σύνθεσης της ΚΕ από εκπροσώπους του «εσωτερικού» (τα μέλη του εκτός νόμου ΚΚΕ που δραστηριοποιούνταν στην Ελλάδα, κυρίως μέσω της «ενιαίας δημοκρατικής αριστεράς»-ΕΔΑ) και εκπροσώπους του «εξωτερικού» (τους πολιτικούς πρόσφυγες στην ανατολική Ευρώπη). Η ρήξη αυτή είχε ρίζες ιδεολογικές και σχετιζόταν περισσότερο με τις σχέσεις του ΚΚΕ με το κομμουνιστικό κόμμα (ΚΚ) της ΕΣΣΔ, καθώς και τη θέση του ΚΚΕ απέναντι στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις της εποχής εκείνης. Κατά την 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ στο Βουκουρέστι, τον Φεβρουάριο του 1968, ο φιλοσοβιετικός Κολιγιάννης και η ομάδα του επικράτησαν, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί το κόμμα σε διάσπαση και να δημιουργηθεί τελικά το ΚΚΕ (εσωτερικού) από τους διαφωνούντες. Το 1972 παραιτήθηκε από τη θέση του γραμματέα «λόγω ασθένειας». Η 17η ολομέλεια της ΚΕ, που έγινε εν απουσία του τον Δεκέμβριο του 1972, εξέλεξε ως αντικαταστάτη του τον Χαρίλαο Φλωράκη. Έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του στην Ουγγαρία, όπου και πέθανε στις 5 Σεπτεμβρίου 1979. Η κηδεία του και η ταφή της σορού του έγιναν λίγες ημέρες μετά στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Ελλοπία Βοιωτίας.
• Χαρίλαος Φλωράκης (1972-1989) Ο μόνος ίσως που τιμήθηκε από το κόμμα έως το τέλος του. Η αλήθεια είναι ότι ο Χαρίλαος Φλωράκης διατέλεσε γραμματέας του κόμματος σε περίοδο ειρήνης και σε συνθήκες δημοκρατίας. Έπαιξε βασικό ρόλο στην επανένωση της αριστεράς το 1989, χωρίς όμως να αποφύγει και τους εσωκομματικούς κραδασμούς (διάσπαση της «κομμουνιστικής νεολαίας Ελλάδας»-ΚΝΕ). Σε αυτό όμως που πρέπει να απαντήσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος είναι η «δήλωση μετανοίας» του 1974, που υπέγραψε έγγραφο περί μη ανατροπής του
  κοινοβουλευτικού πολιτεύματος.
• Γρηγόρης Φαράκος (1989-1991) Το ΚΚΕ τον κατηγόρησε ως «μπουρζουά», γιατί τόλμησε με τα κείμενα του να ισχυριστεί ότι η απόφαση του κόμματος για τον εμφύλιο ήταν λάθος. Τον Ιούλιο του 1989 εξελέγη ΓΓ του ΚΚΕ, θέση στην οποία παρέμεινε περίπου 19 μήνες, μέχρι το 13ο συνέδριο του κόμματος το 1991. Δραστηριοποιήθηκε έντονα και από τη θέση του ΓΓ της ΚΕ για τη διάλυση του κόμματος και τη διάχυσή του στον τότε ενιαίο «συνασπισμό», τασσόμενος με την ομάδα των στελεχών που αποχώρησαν και πολέμησαν το ΚΚΕ. Μετά την αποχώρησή του από το ΚΚΕ το 1991, και έως το θάνατό του, δραστηριοποιήθηκε στο «συνασπισμό».
• Αλέκα Παπαρήγα (1991-2013) Ακόμα δεν την έχουν κατηγορήσει για το χαμηλότερο ποσοστό που έχει πάρει το ΚΚΕ ιστορικά, στις εκλογές του 2012 (4.5%), μικρότερο και από αυτό που είχε πάρει το 1993, με την κατάρρευση των κομμουνιστικών κρατών και ενώ εξελισσόταν ήδη η μεγαλύτερη καπιταλιστική κρίση όλων των εποχών. Φαίνεται όμως η αποχώρηση της από την ηγεσία του ΚΚΕ είχε και το στοιχείο αυτό, την απαξίωση του ΚΚΕ στην κοινωνία.

Στις 13/4/2013 η κεντρική επιτροπή του κόμματος εξέλεξε ως ΓΓ του ΚΚΕ τον οικονομολόγοΔημήτριο Κουτσούμπα. Πρόβλεψη μου είναι ότι ο εν λόγω νέος ΓΓ θα είναι αυτός που θα ηγηθεί ενός κόμματος που δεν θα εκπροσωπείται πλέον στη βουλή.

Σημείωση: Ο ΓΓ του ΚΚΕ ασκεί την ηγεσία του κόμματος ως μέλος του ΠΓ, το οποίο εκλέγεται από την ΚΕ και όχι ως πρόεδρος όπως συμβαίνει στα περισσότερα αστικά κόμματα ή ως αρχηγός, όπως στη «χρυσή αυγή» (ΧΑ) και -εσχάτως- στη «δημιουργία, ξανά!». Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τη θέση του γραμματέα της κεντρικής επιτροπής (το ανώτατο όργανο του κόμματος), δηλαδή του πρώτου μεταξύ των γραμματέων που ορίζονται επικεφαλής διαφόρων τομέων κομματικής και πολιτικής δράσεως. Στα αστικά κόμματα, η θέση του γραμματέα της ΚΕ έχει το νόημα του επικεφαλής της οργανωτικής δομής, ώστε ο πρόεδρος και το πολιτικό συμβούλιο (ή όπως αλλιώς ονομάζεται το όργανο που ασκεί την ηγεσία) να ασχολούνται μόνο με αμιγώς πολιτικά θέματα και όχι με την εσωκομματική (εν πολλοίς διεκπεραιωτική) δραστηριότητα. Το δυαδικό αυτό σχήμα παράγει εντάσεις και συγκρούσεις, αλλά, υπό φυσιολογικές συνθήκες, διασφαλίζει την εσωκομματική δημοκρατία έναντι ενός ισχυρού προεδρικού/αρχηγικού imperium. Το ΚΚΕ, όπως και όλα τα ομόλογά του κόμματα, αρνούμενο τον αστικό θεσμό της προεδρίας και -φαινομενικώς- καταγγέλλοντας τα αρχηγικά παλαιοκομματικά πρότυπα υιοθέτησε την συλλογική άσκηση της ηγεσίας από το ΠΓ και τον (γενικό) γραμματέα της ΚΕ.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια βαθύτατα συντηρητική και αντιδημοκρατική δομή, στο πλαίσιο της οποίας -με κυρίαρχη πρακτική τον οργανωτισμό και την αυστηρή εσωκομματική προπαγάνδα (αποκαλούμενη «διαφώτιση»!)- ελέγχεται πλήρως ο κομματικός μηχανισμός και η αναπαραγωγή στελεχών, ώστε να μην παρατηρηθούν φαινόμενα αμφισβητήσεως των επιλογών της ηγεσίας, όποιες και αν είναι αυτές. Το κόμμα είναι η «φωτισμένη» πρωτοπορία της εργατικής τάξεως (άλλη πρωτοπορία αυτή, του λαϊκού κινήματος!) και, κατά συνέπεια, οι επιλογές του είναι εξ ορισμού ορθές. Η ανάδειξη ηγεσίας είναι μια από τις βασικές επιλογές. Έτσι, όπως για κάθε πολιτική αποτυχία ευθύνεται οιοσδήποτε άλλος πλην των λανθασμένων επιλογών του κόμματος (συνήθως σκοτεινές δυνάμεις, οπαδοί της αντίδρασης, μίσθαρνα όργανα της άρχουσας τάξης και ιδεολογίας, πουλημένοι προδότες και πράχτορες του εχθρού κ.τ.λ.) έτσι και οι αποτυχημένοι(;) ηγέτες δεν βαραίνουν το κόμμα αφού είναι και αυτοί πράχτορες, πουλημένοι, αλήτες, βρομόνερα κ.λπ. Πόσο περίεργο να μην μπορεί η πρωτοπορία της εργατικής τάξεως να αντιληφθεί τον προβοκατόρικο ρόλο τους πριν τους αναθέσει το ανώτατο κομματικό αξίωμα... Και πόσο (μήπως καθόλου;) περίεργο αντίστοιχα φαινόμενα να παρουσιάζονται στο αντίπαλο δέος, τους -δήθεν εθνικόφρονες και πατριώτες- εθνικομπολσεβίκους με τα φουσκωμένα μπράτσα και μυαλά, τα ξυρισμένα μέχρι -εγκεφάλου- κρανία, οι οποίοι θα είχαν αποκαθάρει το έθνος και θα το είχαν καταστήσει παγκοσμίως κυρίαρχο, αλλά πάντοτε καταφέρνει και τους βάζει τρικλοποδιά η παγκόσμια -νέα και παλαιή- τάξη των καπιταλιστών, τοκογλύφων, μασόνων κ.τ.λ.

Τελικώς, το ψέκασμα, κατά ένα μυστήριο τρόπο, επιδρά μόνο σε ακροδεξιούς και ακροαριστερούς...

---

Ο κ. Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης είναι χρηματοπιστωτικός σύμβουλος επιχειρήσεων και ιδρυτικό μέλος των «δημοκρατικών».
Πολιτικό site, προοδευτική πολιτική, διεθνής πολιτική, ελληνική πολιτική, οικονομία, κοινωνία, πολιτισμός, πολιτικά πρόσωπα, πολιτικές εξελίξεις, εκλογές, πολιτικοί. Politic portal, politics, Greek politics, international relations, progressive social issues, elections, economy, culture.